یادی از منصور اوجی
شاعری که 60 سال شاعری کرد
به گزارش بلک بلاگ، منصور اوجی درباره ی شعرهای خود می گوید: کوتاهی، روشنی، تم مرگ، شور حیات و زندگی خاصیت های شعر من است، بااینکه در شعر من تم مرگ وجود دارد اما غیر از آن شور حیات نیز در اشعارم وجود دارد و مرگ گرچه می آید اما آن که برنده است، زندگی است.
به گزار ایسنا، منصور اوجی متولد نهم آذرماه سال ۱۳۱۶ در شیراز بود و در ۸۴ سال عمری که پشت سر گذاشت، بیش از ۶۰ سال شاعری کرد و حدود بیست و چند کتاب شعر در کارنامه شعری خود به ثبت رساند.
بگفته خودش اولین شعرش با عنوان «لحظه» در سال ۱۳۳۶ یا ۱۳۳۷ در مجله «فردوسی» منتشر گردید. همین طور اولین مجموعه شعرش با عنوان «باغ شب» در سال ۱۳۴۴ در انتشارات آیین تربیت در شیراز منتشر گردید.
او بعد از سال ها شاعری و در سالهای پایانی عمر خود می گفت «من شعر نمی گویم، شعر مرا می گوید».
این شاعر درباره ی خودش اظهار داشته بود: پدرم شاعر بود و آن زمان چون وسایل سرگرم کننده نبود، ما شعرخوانی می کردیم؛ در نتیجه، من ارثی و محیطی شاعر شدم. دو خواهرم نیز شعر می گویند.
کلاس ششم ابتدایی بودم که یک هفته مریض شدم و در خانه ماندم. در کتابخانه پدرم، رباعیات خطی خیام را یافتم و اگر شعرم کوتاه شد و تم مرگ یافت، تأثیر همین رباعیات خیام بر من بود. در دبیرستان که بودم، اول غزل می گفتم.
در سیکل دوم دبیرستان دو کتاب «زمستان» مهدی اخوان ثالث و «هوای تازه» احمد شاملو انتشار یافته بودند و من توسط این دو کتاب با شعر نیمایی آشنا شدم و در نهایت به شعر نیمایی کشیده شدم و شعر گفتم. کوتاهی، روشنی، تم مرگ، شور حیات و زندگی خاصیت های شعر من است، همچنان که خیام و باباطاهر شعر کوتاه می گفتند من نیز کوتاه شعر می گویم. شفافیت شعر من از سعدی می آید که روشنی و شفافیت دارد. بااینکه در شعر من تم مرگ وجود دارد که ناشی از فوت مادر و پدربزرگ و دیگر عزیزان است، اما غیر از آن شور حیات نیز در اشعارم وجود دارد و مرگ گرچه می آید اما آن که برنده است، زندگی است.
به بهانه زادروز او برخی از شعرهایش بازنشر می شود:
در زیر این بلند
ما شرقیان هماره سرودی سروده ایم
با تیغ بر گلوگاه
در نوبت پگاه:
- "بر سبزه های خاک
پروانه ایم ما
با طول عمر خویش
کوتاه، مثل آه!"
******
خوشا گلی که بروید مدام
و تا به پس مرگ
که مرگ، خط زدن جسم ماست از دنیا
و نام پاره ای از ما.
ولی نه نام تو، شاعر،
ولی نه نام شما،
خوشا گلی که ببوید مدام.
*****
کجاست بام بلندی؟
و نردبام بلندی؟ -
که بر شود، و بماند بر سر دنیا
و بر شوی و بمانی بر آن و نعره برآری:
- "هوای باغ نکردیم و دور باغ گذشت!..."
*****
جیرجیرک توی تاریکی
او به یاد کیست
کاین گونه بلند یک نفس می خواند؟
او به یاد کیست، کاین گونه مدام؟
جیرجیرک توی تاریکی، آه!
****
در من هزاران خاطره بیدار کرده است
گاهی زلال خنده ای، برگی بر آبی
گاهی چراغ روشنی در نقطه ای دور
گاهی سرود سهره ای
گاهی گلی سرخ.
منبع: بلك بلاگ
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب