به عناوین عجیب و غریب آموزشگاه های بازیگری شك كنید!
عناوین عجیب و غریب کلاس های بازیگری برخی آموزشگاه ها، احتیاج به تغییر سرفصل های آموزشی تئاتر در دانشگاه و کارگاه های آنلاین در دوران کرونا از بحث های مورد توجه این روزهای برخی از تئاتری ها هستند.
به گزارش بلک بلاگ به نقل از ایسنا، در این روزهای کرونایی و تعطیلی سالن های تئاتر، فضای مجازی همچنان بستری برای کنار هم قرارگیری تئاتری هاست و باآنکه اجراهای آنلاین و تدارک اجرای نمایش به شیوه های مختلف در فضای مجازی، دیگر مانند ماه های ابتدایی انتشار کرونا در کشور نیست، اما بحث و گفتگو هنوز برقرار است.
در تازه ترین گفتگو مبحث «آموزش تئاتر؛ دانشگاه یا آموزش گاه های آزاد؟» با حضور کیومرث مرادی، مهران امام بخش (مدیر گروه رشته نمایش دانشگاه آزاد تهران مرکز)، آیدا کیخایی، کاوه سجادی حسینی، توماج دانش بهزادی، مصطفا کوشکی، مجید توکلی و.... محوریت بحث قرار گرفت.
مهران امام بخش ضمن اشاره به مشکلات تئاتر دانشگاهی اظهار داشت: سرفصل های ما از سال ۶۲ هیچ تغییری نکرده است. البته غلط نیستند، اما بطور قطع احتیاج به تغییر داریم. ما در سیستم آموزشی با مدیرانی مواجه هستیم که تفکر مهندسی برای تمامی رشته های دانشگاهی دارند، آشنایی به رشته های هنری ندارند و من ناگزیرم کفش های آهنین بپوشم و در وزارت علوم تک به تک توجیه کنم که این رشته چیست و چه شرح درسی دارد.
او اضافه کرد: استادی که بتواند نقشه راه درست به هنرجو بدهد استاد خوبی است، اما نمی تواند قول بدهد پس از این ترم بازیگر یا کارگردان می شوی.
توماج دانش بهزادی درباره آموزش بازیگری ضمن اشاره به برگزاری کارگاه های آموزشی کوتاه مدت و اجرای نمایش در انتها این دوره در سالن های معتبر اظهار داشت: ورک شاپ های هفت، هشت جلسه ای برای افرادی که تازه می خواهند وارد این رشته شوند نیست. وقتی هنرجو پس از این دوره ی کوتاه وارد بازیگری می شود و روی صحنه یک سالن حرفه ای اجرا می رود، فکر می کند دیگر بازیگر شده و کار تمام است، با این که معتقدم کار دانشگاه پرورش بازیگر نیست اما در ایران سفارش من به علاقمندان شروع از دانشگاه است.
در اینباره روح اله جعفری هم تصریح کرد: وظیفه دانشگاه هنرمند یا نیروی خلاقه هنری به وجود آوردن نیست، دانشگاه نظم و سرعت رسیدن به امر خلاقه و یادگیری را به وجود می آورد. دانشگاه هنرشناس و کارشناس تربیت می کند نه هنر خلاقه که البته وظیفه بزرگی است.
آیدا کیخایی هم در اشاره ای به تجربه ی تدریس آنلاین بازیگری بیان نمود: می دانم که تئاتر در نهایت یک اتفاق آنلاین نیست و بازیگر به نفس دیگر بازیگران و تماشاگر احتیاج دارد اما در دوره ی کرونا و این جهان تک نفره و تنهایی چاره چیست؟ ما با بچه ها تمرین می نماییم و در انتها یک نمایشنامه خوانی برگزار می نماییم. ولی این مدل نمایشنامه خوانی یا اجرا، یک کار حرفه ای نیست بلکه صرفاً یک کار کارگاهی به حساب می آید.
در این گفت وگوی مجازی که در کلاب هاوس برگزار می شد، مجید توکلی - کارگردان فیلم «عروسی مردم» هم از تبلیغات و شرایط بد بیشتر کلاس های بازیگری ابراز نگرانی کرد و اظهار داشت: وقتی آموزشگاه ها قول بازی در سریال یا تئاتر را می دهند یا فلان کارگردانی که هر ماه یک فیلم و سریال جدید می سازد را برای تدریس می آورند، طبیعی است که گوی سبقت را به غلط از دانشگاه می ربایند، چون علاقمندان هرچند بدانند دانشگاه علمی تر است اما فکر می کنند مسیر رسیدن به هدف شان در آموزشگاه سریع تر خواهد بود.
کاوه سجادی حسینی نیز در پاسخ به اینکه چرا قول بازی در فیلم کوتاه را به شاگردان ورک شاپ بازیگری می دهد؟ اظهار داشت: فیلم کوتاه در جایی اکران نمی گردد و بازگشت مالی ندارد که من هدف مالی داشته باشم، درست است که به صورت کلی بخشی از تدریس برای درآمدزایی است اما این روش ساخت فیلم کوتاه برای خود من انگیزه بیشتر بوجود می آورد و همینطور هنرجوها با یکدیگر گروه می سازند، در نتیجه محیط کلاس پویاتر و جذاب تر می شود، در انتها هم نمونه کار خواهند داشت.
مصطفا کوشکی که تجربه برگزاری کارگاه های از ایده تا اجرا را داشته، در پاسخ به همین سوال اظهار نمود: این ایده از دغدغه ی شکافی که بین نسل جوان و حتی آموزش دیده با تئاتر حرفه ای شکل گرفت که روزبه روز هم عمیق تر می شد. در دوره ی ما با کارهای دانشجویی هرچند محدود اما امکان دیده شدن و ورود به دنیای حرفه ای وجود داشت، اما در دهه ی نود از بچه های جوان استفاده نمی شد چون اقتصاد تئاتر بحث مهمی شده بود و برای بازگشت سرمایه با بازیگران شناخته شده کار می کردند.
ازاین رو خواستم کارگاه هایی را با افراد حرفه ای مثل کوروش نریمانی و مهدی کوشکی برای اجرا برگزار کنم تا بچه ها طی یک سالی که با هزینه ی کم آموزش می بینند، همزمان تمرین کنند. برای من مهم بود که آنها با ساعتهای طولانی، نوعی زیست در تئاتر را تجربه و پس از یک یا دو سال پروژه را اجرا کنند. اما با نقصها و آفت های این مدل آموزش مواجه شدم، برخی از هنرجوهایی که مدت زیاد تمرین کرده بودند پس از شش شب اجرای واقعی خسته می شدند! کنکاش که کردم، متوجه شدم در چند شب اول همه ی اطرافیان این بچه ها کارشان را دیده بودند و انگار دیگر انگیزه ای نداشتند و از روی صحنه رفتن ارضا شده بودند.
در قسمتی دیگر کیومرث مرادی - مدرس دانشگاه - هم تصریح کرد: آموزش هیچگاه متوقف نمی گردد و نمی توان پس از آخر دانشگاه فکر نماییم که کار تمام است و دیگر بازیگر شده ایم و آموزش به پایان رسیده است.
وی با انتقاد از تیترهای عجیب کلاس های بازیگری مانند «بازیگری و نقطه ی پایانش» یا «بازیگری محض» اظهار داشت: چرا هیچ نهادی وجود ندارد که نظارت کند؟ خانمی که دو تا نمایش کارگردانی کرده کارگاه کارگردانی خلاق می گذارد! یادم می آمد سال ۸۷ با شش جایزه بین المللی وقتی آقای سمندریان می آمدند سر کلاس و می گفتند کیومرث درس بده، من فلج می شدم و اتوماتیک وار در مقام شاگردی قرار می گرفتم. آدم ها نباید فکر کنند می توانند میان بر بزنند! باید در این کار زیست کنی.
او اضافه کرد: تویی که می خواهی در این راه بروی باید آگاه باشی تیتر دوره ای که اعلام شده چه مفهوم ای دارد؟ اگر نمی دانید گوگل کنید، سرچ کنید تا ببینید این عناوین وجود دارد یا خیر؟ یا این استادی که کلاس گذاشته چه مدارکی دارد؟ کجا درس خوانده؟ تاکید می کنم به آموزشگاه هایی که عناوین عجیب و غریب می آورند شک کنید.
این گفت وگوبا عنوان "اتاق آمفی تئاتر" به میزبانی آوا فیاض شنبه شب از ساعت ۲۲ برپا شد و هنرمندان مختلف دیگری هم در این فضا حضور داشتند و به اظهارنظر پرداختند.
منبع: بلك بلاگ
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب