پنجشنبه های مستند در مهر - ویژه عمار ؛
اسیر ایرانی که مربی تیم ملی عراق شد!
بلک بلاگ: فرهاد درودگر کارگردان مستند میان این روزها ایستاده ام همزمان با حضور این اثر در جشنواره فیلم عمار به ارائه توضیحاتی درباره ی این مستند پرداخت.
فرهاد درودگر کارگردان مستند «میان این روزها ایستاده ام» از آثار راه یافته به سیزدهمین جشنواره مردمی فیلم «عمار» در گفتگو با خبرنگار مهر درباره ی این اثر توضیح داد: این مستند درباره ی حاج داوود میقانی از اسرای جنگ تحمیلی است که ۱۰ سال اسارت را تحمل کرده است. او قبل از اسارت به ورزش والیبال مشغول بود و وقتی اسیر می شود، باتوجه به همین سابقه ورزشی، متوجه می شود برخی از اسرا در ورزش جودو سررشته دارند و می کوشد از فرصت بهره برده و از آنها آموزش جودو ببیند تا اگر درگیری و جدلی در اردوگاه صورت گرفت بتواند از مهارت ورزشی خود استفاده نماید.
وی افزود: با تمام سختی ها او جودو را فرامی گیرد و نکته قابل توجه این ماجرا هم این است که کل این پروسه آموزش در خفا و بصورت پنهانی اتفاق افتاده، به ویژه که ورزش اصلی نیروهای پلیس عراق هم همین جودو بوده است و اگر کسی در این ورزش مهارت کسب می کرد، گویی آماده مقابله با این نیروها می شد. بنا بر این هم حاج داوود در خفا جودو را فرامی گیرد و از جایی به بعد به مرحله ای می رسد که خودش تبدیل به مربی می شود و آغاز به آموزش جودو به دیگر اسرا می کند. او بصورت پنهانی تلاش می دهد که فنون دفاع شخصی را به اسرا آموزش دهد.
اعزام به مهد جودوی جهان بعد از آزادی
این مستندساز اضافه کرد: زمانی که جنگ تمام می شود، او تسلط بالایی بر جودو پیدا کرده بود و بعد از آزادی از اسارت، همین ورزش را بصورت حرفه ای و به عنوان مربی ادامه می دهد. البته سن شان به حدی رسیده بود که در آستانه بازنشستگی هم قرار داشت. در مقطعی داوود میقانی از طرف فدراسیون جودوی ایران برای تکمیل یادگیری جودو به ژاپن به عنوان مهد جودو اعزام می شود. وی در دو مرحله به ژاپن سفر می کند، در یک دوره مسابقات آن کشور هم شرکت می کند و به عنوان یکی از نخستین ورزشکاران ایرانی موفق به کسب مقام قهرمانی در رشته جودو آن هم در کشور ژاپن می شود.
حاج داوود میان یک دوراهی می ماند که آیا به کشوری که ۱۰ سال در آن اسیر بوده و شکنجه شده است، برود یا نرود. به ویژه که احتمال داشت در صورت اطلاع آنها از سابقه او، مشکلاتی هم در کشور عراق برایش به وجود بیاید. در نتیجه و باتوجه به اخلاق پهلوانی اش تصمیم می گیرد به کشوری برود که قبل تر به او لطمه رسانده بود درودگر در ادامه با اشاره به گسترش شهرت و اعتبار داوود میقانی اظهار داشت: در مقطعی فدراسیون جودوی کشور یمن از فدراسیون ایران تقاضای مربی می کند و بازهم حاج داوود میقانی معرفی می شود. در آنجا هم حاج داوود جودوی کشور یمن را متحول می کند و آنها را به مرحله می رساند که در رقابت کشورهای عربی به قهرمانی می رسند و حتی در یکی از مسابقات آسیایی می توانند جودوکاران ایرانی را هم شکست دهند! از طرف مقامات عالی یمن از حاج داوود تقدیر می شود و پس از اتمام قرارداد او به ایران بازمی گردد. پس از آن نوبت به فدراسیون عراق می شود که از او دعوت کنند تا مربی گری تیم ملی این کشور را بپذیرد، آن هم در شرایطی که نمی دانستند این فرد زمانی در همین کشور اسیر بوده است!
وی اضافه کرد: حاج داوود میان یک دوراهی می ماند که آیا به کشوری که ۱۰ سال در آن اسیر بوده و شکنجه شده است، برود یا نرود. به ویژه که احتمال داشت در صورت اطلاع آنها از سابقه او، مشکلاتی هم در کشور عراق برایش به وجود بیاید. در نتیجه و باتوجه به اخلاق پهلوانی اش تصمیم می گیرد به کشوری برود که قبل تر به او لطمه رسانده بود اما احساس کرد حالا که به او نیاز دارند باید به کمک شان برود. او تا چند سال مربی تیم ملی عراق بود تا آن زمان که این کشور درگیر جنگ های داخلی شد و حاج داوود هم به ایران بازگشت.
این مستندساز درباره ی استفاده از ظرفیت داوود میقانی در ورزش جودوی ایران هم اظهار داشت: او در حوزه تربیت ورزشکاران پایه نقش بسیار مهمی داشته و از ظرفیت او در بخش های مختلف هم به خوبی استفاده شده است. البته در دوران جدید مدیریت فدراسیون جودو، کمتر به این ظرفیت توجه نشان داده اند. همچنان هم داوود میقانی جزو مربیان صاحب سبک در رشته کاتا بشمار می رود. ایشان هم به لحاظ فنی و هم به لحاظ اخلاقی جزو چهره های معقول و محبوب در جامعه جودو کشور بشمار می رود.
آن ها اهل فرار از اردوگاه نبودند
وی درباره ی سابقه شکنجه و آزار داوود میقانی در دوران اسارت همزمان با تلاش او برای فراگیری جودو هم توضیح داد: وی در سالهای اسارت بارها مورد آزار و شکنجه قرار گرفته است. دو دندانش را شکستند و خیلی روی او تمرکز کرده بودند که بدانند چرا به او می گویند مربی اردوگاه! او همیشه کارهای آموزشی را انکار می کرد و در شرایطی به شدت مخفیانه پیگیر تمرینات بوده، حتی در حمام تمرین می کرده است تا آمادگی خودرا از دست ندهد. با تمام مضیقه ها و محدودیت ها او تلاش خودرا کرده تا آمادگی بدنی اش را حفظ کند.
درودگر در پاسخ به این پرسش که آیا داوود میقانی باتوجه به آمادگی رزمی که داشته، طی ۱۰ سال اسارت تلاشی برای فرار از اردوگاه هم داشته است یا خیر؟ توضیح داد: داوود میقانی از شاگردان و مریدان حاج آقا ابوترابی در دوران اسارت بوده است. ایشان هم معتقد بود اگر فرار یک نفر موجب آزار و اذیت و شکنجه دیگر اسرا شود، هیچ کمکی نمی تواند به ما بکند. بنا بر این افراد اطراف ایشان کمتر به فکر فرار بودند و بیشتر تلاش می کردند همیشه آمادگی خودرا حفظ کنند. تاکید آقای ابوترابی این بود که شما باید تلاش کنید تا بدن و روح تان را سالم به کشور بازگردانید.
وی در پایام تاکید کرد: این افراد حتی از توانایی رزمی خود مقابل دشمنی که به آنها لطمه می رساند هم استفاده نمی کردند و تلاش می کردند در امتداد سلوک حاج آقا ابوترابی با زندان بان های خود هم با محبت و مهربانی برخورد کنند. این ها شاید امروز تبدیل به افسانه شده باشد اما باید باور نماییم که این آدم ها زمانی با همین سلوک حضور داشته اند و امروز هم امثال حاج داوود هنوز در بین ما زندگی می کنند.
منبع: بلك بلاگ
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب