به بهانه سالگرد شهادت شهید سیرت نیا؛
اسماعیل طوری که می خواست شهید شد
بلک بلاگ: سر فرمانده هنوز نچرخیده که یک تیر پهلوی سید را می شکافد. سید اسماعیل روی زمین می افتد، بچه ها اول فکر می کنند که سید سر شوخی برداشته، همه سر به سرش می گذارند که بابا بلند شو!
خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و اندیشه _ زهرا زمانی: سید اسماعیل سیرت نیا متولد بیست و سوم تیر ۱۳۵۷ اصالتاً اهل شهر رشت و ساکن تهران بود. او از نیروهای سپاه حضرت محمد رسول الله(ص) بود که سال ۱۳۹۴ با اصرار زیاد به فرمانده خود به سوریه رفت و تقریباً پس از یک ماه حضور در سوریه ۱۶ آبان با به هدف خوردن تیردوشکا به ناحیه پهلو در سن ۳۷ سالگی به شهادت رسید.
شهید سیرت نیا در قسمتی از وصیت نامه خود در اعزام به سوریه این طور نوشت: «حال در پوست خود نمیگنجم که ملقب به اسم زیبای مدافع حرم اهل بیت(ع) و حرم عمه سادات حضرت زینب کبری (س) شده ام. لقبی که ابتدا فقط زیبنده جناب حضرت عباس ابن علی و پسر رشید حضرت فاطمه ام البنین است.»
امروز ۱۶ آبان در سالروز شهادت این شهید، روایت هایی را از آن چه دوستانش از حضورش در جبهه سوریه تعریف کرده اند، مرور می کنیم:
* فرمانده حضرت زهراست...
شب تاسوعاست. بچه ها توی مسجد خانات درحال سینه زنی هستند. شهید سید اسماعیل سیرت نیا مداحی می کند. اینجا هم به رسم پادگان بحوس دسته های عزاداری هر گردان، مقر به مقر می چرخند! امشب نوبت به سید مصطفی صدرزاده رسیده با نیروهایش. بچه های فاطمیون به فرماندهی سید مصطفی وارد مسجد خانات می شوند. سید پس از سینه زنی، میکروفون را می گیرد و خواب یکی از نیروهایش را برای همه تعریف می کند: برادرها! امشب برای من تعریف کردند که خانم حضرت زهرا نوید دادند که غصه نخورید! فرماندهی این لشکر به دست من است. از من مدد بخواهید. صدای گریه بچه ها تمام مسجد را پر می کند. صدای یا زهرا کل فضای مسجد را می گیرد. همه بچه ها از ارادات سید اسماعیل به حضرت زهرا با خبر هستند، چه آن وقت که روی هر گلوله با ماژیک می نوشت یا زهرا و چه از سربندهایش… حالا با این حرف سید مصطفی صدرزاده، سید اسماعیل یک دم نوحه می گیرد و بچه ها باردیگر همراهی می کنند.....
* روبروی ضریح
نیروها ده پانزده روزی می شود وارد سوریه شده اند. از آن روز این چندمین بار است که سید اسماعیل مداحی می کند. از همان روزی که وارد زینبیه شدند و سید درست روبروی حرم، یک گوشه ایستاد و دست هایش را روبروی ضریح گرفته و آغاز کرد به زمزمه کردن: «بی بی جان چه به سرت آمد؟ بی بی جان چه شد؟» زمزمه می کرد و آرام آرام صدایش می رفت بالاتر تا جایی که همه دور سید جمع شدند... او دم گرفته بود و بچه ها هم گریه می کردند… سید گریه می کرد. می گفت بی بی ما آمدیم. خیالت راحت. بعد هم ذکر مصیبت می خواند از روزهای اسارت حضرت زینب در دمشق...
* حسینیه در پادگان سوریه
محرم نزدیک است. پادگان نظامی سوریه محل استقرار همه نیروهای ایرانی است. سید اسماعیل، احمد اسماعیلی (شهید) مهران عزیزانی (شهید) و چند نفر از بچه ها در یک گوشه پادگان آغاز به ساختن حسینیه کردند. بچه شیعه همین است، انگار که پایش به هر جا برسد، اول باید بساط روضه اش را جور کند…حالا چه وسط تهران، چه وسط مرکز نظامی سوریه… هر کدام از بچه ها یک گوشه کار را گرفته بودند. یکی جارو میزد. یک تور استتار پهن کرده بودند. بعد خیمه درست کرده بودند… بعد سید اسماعیل یک «یاحسین» نوشته بود و با جعبه مهمات منبر درست کرده. این پرچم یا حسین را هم زده بود توی حسینیه. بچه ها توی خاطراتشان می گویند هنوز این پرچم توی این حسینیه است. از شب اول محرم روضه و مداحی برپا بود. گردان هر شهر با مداحی و روضه خوانی وارد سوله گردان دیگری می شود و از در دیگر با دم سینه زنی خارج می شد.
* بامداد تاسوعا
امروز دقیقاً بامداد تاسوعاست. قرار این است که بچه های صابرین بعنوان خط شکن عمل کنند و ما هم پس از آنها وارد عمل بشویم. سه چهارکیلومتر عقب تر منتظر هستیم… خبرهای خوبی نمی رسد، شهر الحمره درحال سقوط است. هیچ جنبده ای نمی تواند وارد شهر بشود. مسلحین و داعش با تاو و کرنت های امریکایی هر ماشینی را که به شهر وارد بشود، می زنند. بچه های صابرین در وضعیت خوبی نیستند. سید اسماعیل جزع می کند که وارد شهر شود. حاج حسین اسدللهی (شهید) به هیچ کدام از بچه ها اجازه ورود به شهر را نمی دهد. آن روز برای همه بچه ها روز سختی بود. بچه های صابرین تو محاصره و درگیری عجیبی بودند. بچه ها مدام می رفتند و می آمدند بلکه حاج حسین اجازه ورود به شهر بدهد که یک بار با صدای بی سیم همه از جا پریدند: تو رو به حضرت زهرا بیاین کمک ما! همین کلمه برای سید اسماعیل کافی بود. سریع پرید پشت تویوتا. استارت زد و گفت «من دارم میرم!» احمد اسماعیلی (شهید) هم نشست کنارش. از آن طرف هم میرسیار (شهید) گفت «من دارم میرم. می زنن که بزنن! جهنم که دارن میزنن! بچه ها تو محاصره موندن....»
* شبی که اسماعیل شهید شد...
شبی که سید شهید شد، من، احمد و سید روی پشت بام نشسته بودیم. سید اسماعیل اظهار داشت: بچه ها من نیت کرده ام که اگر شهید بشوم، ۵ زیارت حضرت زهرا بخوانم. احمد اظهار داشت: «آخه خُله! دیوونه! تو شهید بشی! چجوری می خوای زیارت رو بخونی!» اظهار داشت: «آره!» سید نگاهی به من گرد و من گفتم: «سید من به زور احمد نمازم رو می خونم! روی من حساب نکن!» احمد گفت «من می خونم! اما واسم تلافی کن!» سید اظهار داشت: «احمد تو بخون! من برات تلافی می کنم!» آن شب حرف های عجیبی بین سید و احمد رد و بدل شد. دو روز پس از شهادت سیداسماعیل، احمد به وعده اش وفا کرد و زیارت ها را به نیابت از سید خواند.
سید دراز بکش، می زنن! سر فرمانده هنوز نچرخیده که یک تیر پهلوی سید را می شکافد. سید اسماعیل روی زمین می افتد، بچه ها اول فکر می کنند که سید سر شوخی برداشته، همه سر به سرش می گذارند که بابا بلند شو، گفتیم دراز بکش اما نه این طور! فرمانده نزدیک سید می شود، دستش را که به سید می زند، می بیند دستش خونی شده، صدایی از سید بلند نمی گردد جز زمزمه و ذکرنیروهای نجبای عراق به فرماندهی محمدحسین خانی قرار بود از زیر باغ زیتون عملیاتی انجام بدهند. قرار بود از نیروهای لشکر ۲۷ عبور کنند و مثلثی را دور بزنند تا آنجا را بگیرند. اذان بامداد بود که صدای درگیری زیاد شده بود. بچه ها هنوز به مثلثی نرسیده بودند که داعش همه نیروهای نجبا را زمین گیر کرد. هوا تقریباً روشن شده بود که داعش یک گلوله مستقیم به پیشانی محمد حسین خانی زد و شهیدش کرد.
هدایت عملیات تقریباً به دست بچه های لشگر ۲۷ می افتد. هشت نه نفر از بچه ها به سمت نیروهای نجبا حرکت کردند. تعداد مجروحین خیلی زیاد بود. قرار این شد که بچه ها پشت سنگ چین مستقر شوند. سرگروه این هشت نه نفر به همه اصرار کرد که کسی سرش را بالای سنگ چین نمی آورد و فقط اسلحه را روی سنگ چین بگذارید و شلیک کنید تا دشمن عقب بکشد. سید اسماعیل هم همین جا خودش را به بچه ها می رساند. یک دستش بی سیم و یک دستش هم خمپاره شصت است. فرمانده نگاهی به سید کرد وگفت: «سید بزن!» آتش داعش کمتر شد. بچه ها توانسند مجروحین و شهدا را از منطقه عقب بکشند. ساعت ۸ بامداد شده است و نزدیک ۱۵۰ نفر از مجروحین به عقب کشیده شدند. آتش گلوله ها حسابی داعش را مجبور به عقب نشینی کرده است. سید باردیگر می رود و از توی ماشین سه چهارتا گلوله می آورد، این آتش خمپاره سدی می شود جلوی دشمن.
توی همین آتش ریختن ها، فرمانده برمی گردد به سید نگاهی می کند و می گوید: سید دراز بکش، می زنن! سر فرمانده هنوز نچرخیده که یک تیر پهلوی سید را می شکافد. سید اسماعیل روی زمین می افتد، بچه ها اول فکر می کنند که سید سر شوخی برداشته، همه سر به سرش می گذارند که بابا بلند شو، گفتیم دراز بکش اما نه این طور! فرمانده نزدیک سید می شود، دستش را که به سید می زند، می بیند دستش خونی شده، صدایی از سید بلند نمی گردد جز زمزمه و ذکر. فرمانده بچه ها را صدا می کند. دو نفر از بچه ها می خواهند سید را بلند کنند و به عقب ببرند. اما امکان ندارد. پهلوی سید شکافته شده و با هر تکانی روده های سید بیرون می ریزد. بچه ها باردیگر سید را سرجایش می گذارند. زمزمه های سید دیگر بی رمق شده است. تیر دوشکا شکاف عمیقی به وجود آورده و کاری نمی گردد کرد. سید شهید می شود.
منبع: blackblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب